โรคพาร์กินสัน  (Parkinson’s Disease)

<h2><span style="color: #00826a"><strong><span style="background-color: #ffffff">โรคพาร์กินสัน คืออะไร?</span></strong></span></h2>
<p>พาร์กินสัน เป็นโรคสมองเสื่อมชนิดหนึ่ง ซึ่งพบได้บ่อยเป็นอันดับ 2 รองจากโรคอัลไซเมอร์<br />
โรคพาร์กินสัน เป็นการเสื่อมของเซลล์สมองบริเวณแกนสมอง ซึ่งเป็นส่วนที่สร้างสารสื่อประสาทที่เรียกว่า โดปามีน (Dopamine) ซึ่งมีหน้าที่ช่วยควบคุมการเคลื่อนไหวของร่างกาย เมื่อสารเคมีในสมองเสียสมดุลไป จึงทำให้การเคลื่อนไหวผิดปกติ</p>
<h2><strong><span style="background-color: #ffffff;color: #00826a">อัตราการเกิดโรคพาร์กินสัน</span></strong></h2>
<p>พบผู้ป่วยพาร์กินสันได้ 1 คนในประชากร 1,000 คน สัดส่วนผู้ชายเมื่อเปรียบเทียบกับผู้หญิง 1.1:1 และมักพบโรคพาร์กินสัน ได้ในผู้ป่วยอายุ 50 ปีขึ้นไป</p>
<h2><span style="color: #00826a"><strong><span style="background-color: #ffffff">ปัจจัยเสี่ยงของโรคพาร์กินสัน</span></strong></span></h2>
<ul>
<li>ผู้สูงอายุ</li>
<li>ผู้ที่ใช้ยาทางจิตเวชบางประเภท</li>
<li>ผู้ที่มีประวัติอุบัติเหตุทางศีรษะ</li>
<li>อาชีพที่เสี่ยงต่อการกระทบกระเทือนศีรษะ เช่น นักมวย นักฟุตบอล</li>
<li>พันธุกรรม พบเป็นส่วนน้อย</li>
</ul>
<h2><span style="background-color: #ffffff;color: #00826a">อาการที่เกี่ยวข้องกับการเคลื่อนไหว</span></h2>
<ul>
<li>อาการสั่น จะสั่นในขณะอยู่เฉยๆ หรือขณะพัก</li>
<li>กล้ามเนื้อแข็งเกร็ง การเคลื่อนไหวช้า</li>
<li>ก้าวขาลำบาก ก้าวเท้าสั้นๆ หกล้มง่าย</li>
</ul>
<h2><strong><span style="background-color: #ffffff;color: #00826a">อาการที่ไม่เกี่ยวข้องกับการเคลื่อนไหว</span></strong></h2>
<ul>
<li>นอนละเมอ ฝันร้ายบ่อยๆ</li>
<li>ท้องผูก เรื้อรัง</li>
<li>ภาวะซึมเศร้า</li>
<li>พูดเสียงเบา พูดช้าลง</li>
<li>ผู้ที่เป็นมากอาจมีปัญหาการกลืนลำบาก สำลักบ่อย</li>
</ul>
<h2><span style="background-color: #ffffff;color: #00826a">ผลกระทบจากโรคพาร์กินสัน</span></h2>
<ul>
<li>ทำให้คุณภาพชีวิตแย่ลง เนื่องจากเคลื่อนไหวลำบาก อาจทำกิจวัตรประจำวันด้วยตนเองไม่ได้ดีเหมือนเดิม</li>
<li>เสี่ยงต่อการเกิดอุบัติเหตุได้ง่าย เช่นการหกล้ม ทำให้ได้รับบาดเจ็บ</li>
<li>ผลกระทบทางจิตใจ เมื่อทำกิจวัตรประจำวันด้วยตนเองไม่ได้ เข้าสังคมไม่ได้</li>
<li>มีผลกระทบทางสังคม เข้าสังคมลำบากขึ้น อาจมีปัญหาเกี่ยวกับการพูดการสื่อสาร มีอาการสั่นทำให้เสียบุคลิก</li>
<li>ผลกระทบต่อครอบครัว ที่ต้องสละเวลามาช่วยดูแล อาจเพิ่มความกังวลของคนในครอบครัว</li>
<li>กระทบทางเศรษฐกิจ เนื่องจากทำงานไม่ได้เหมือนเดิม และต้องมีค่าใช้จ่ายในการดูแลรักษา</li>
</ul>
<h2><span style="color: #00826a"><strong><span style="background-color: #ffffff">การตรวจวินิจฉัยโรคพาร์กินสัน</span></strong></span></h2>
<ul>
<li>จากการซักประวัติ ตรวจอาการ ตรวจร่างกายทางระบบประสาท</li>
<li>เอกซเรย์สมองด้วยคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า (MRI Brain) เพื่อวินิจฉัยแยกโรคอื่นๆ ที่มีอาการคล้ายพาร์กินสัน</li>
<li>การตรวจ PET Brain F-Dopa เป็นการตรวจการทำงานของสมองตรวจวัดความผิดปกติของสารโดปามีนในสมองซึ่งไม่จำเป็นจะต้องตรวจทุกราย แพทย์อาจพิจารณาเฉพาะราย</li>
</ul>
<h2><span style="color: #00826a"><strong><span style="background-color: #ffffff">การรักษาโรคพาร์กินสัน</span></strong></span></h2>
<ul>
<li><span style="background-color: #ffffff;color: #00826a">การรักษาด้วยยา</span><br />
เป็นการรักษาแบบประคับประคองตามอาการ เป็นยาที่ทดแทนหรือปรับสมดุลย์ของสารโดปามีนในสมอง แต่ไม่สามารถทำให้เซลล์สมองที่เสื่อมฟื้นตัวมาได้ ต้องมาพบแพทย์สม่ำเสมอ เพื่อปรับยาให้สอดคล้องกับอาการและกิจวัตรประจำวัน</li>
</ul>
<h2><span style="color: #00826a"><strong><span style="background-color: #ffffff">การทำกายภาพบำบัดและการออกกำลังกายสำหรับผู้ป่วยพาร์กินสัน</span></strong></span></h2>
<p>เป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่ง เพื่อฟื้นฟูสมรรถภาพของร่างกาย เช่น การฝึกเดิน การฝึกพูด การฝึกกลืน วิ่ง ปั่นจักรยาน</p>
<h2><span style="color: #00826a"><strong><span style="background-color: #ffffff">การผ่าตัดรักษาพาร์กินสัน</span></strong></span></h2>
<p>เมื่อการรักษาด้วยยาไปนานๆ อาจเกิดการดื้อยา หากแพทย์ปรับการให้ยาแล้วทำให้อาการดีขึ้น ก็จะรักษาด้วยยาต่อไป แต่หากรักษาด้วยยาแล้วอาการไม่ดีขึ้น จะพิจารณาการผ่าตัด ด้วยการฝังเครื่องกระตุ้นไฟฟ้าในสมองส่วนลึก (Deep Brain Stimulation, DBS)</p>
<p>&nbsp;</p>
<h2><strong><span style="background-color: #ffffff;color: #00826a">การผ่าตัดฝังเครื่องกระตุ้นไฟฟ้าในสมองส่วนลึก (Deep Brain Stimulation, DBS)</span></strong></h2>
<p><strong><span style="background-color: #ffffff;color: #00826a"><br />
</span></strong>แพทย์จะพิจารณาผ่าตัด (DBS) ในกรณีที่ไม่สามารถควบคุมอาการเคลื่อนไหวที่ผิดปกติด้วยยาได้แล้ว ยาอาจหมดฤทธิ์เร็วเกินไป มีอาการยุกยิกจากยา หรือผู้ป่วยมีผลข้างเคียงจากยามาก</p>
<p>การผ่าตัด (DBS) เป็นการรักษาการเคลื่อนไหวที่ผิดปกติด้วยการกระตุ้นไฟฟ้าในสมองส่วนลึก โดยแพทย์จะเจาะรูเล็กๆที่กะโหลกศีรษะ 2 รู ใส่สายไฟไว้ที่ในสมองโดยมีสายเชื่อมต่อผ่านใต้หนังศีรษะผ่านลงมาที่คอและหน้าอก เชื่อมเข้ากับตัวเครื่องอิเล็กทรอนิกส์ที่ฝังไว้ที่หน้าอก ทำหน้าที่ปล่อยกระแสไฟฟ้าออกไปกระตุ้นสมอง<br />
ในขณะผ่าตัด เจาะรูกะโหลก แพทย์ให้ยาที่ทำให้หลับในระยะแรก และจะรู้สึกตัวในระหว่างฝังเครื่อง เพื่อให้แพทย์ทดสอบว่าเมื่อปล่อยกระแสไฟฟ้ากระตุ้นแล้วอาการผู้ป่วยดีขึ้นจริงหรือไม่ ก่อนที่จะทำการเย็บปิดแผล</p>
<p>&nbsp;</p>
<h2><span style="color: #00826a"><strong>ข้อดีของการผ่าตัด (DBS) แพทย์สามารถปรับตั้งเครื่องได้ หลังจากผ่าตัดเพื่อให้สอดคล้องกับอาการของผู้ป่วย</strong></span></h2>
<ul>
<li><span style="background-color: #ffffff;color: #00826a">การดูแลผู้ป่วยพาร์กินสัน<br />
</span>นอกจากการรักษาของแพทย์โดยการใช้ยา การทำกายภาพบำบัด การฟื้นฟูสมรรถภาพร่างกาย หรือการผ่าตัด ก็ตามแต่ส่วนสำคัญที่จะขาดไม่ได้ คือการดูแลเมื่อกลับบ้านและบุคคลสำคัญที่มีส่วนช่วยดูแลนั้นก็คือคนในครอบครัวเนื่องจาก อาการของโรคที่ทำให้มีปัญหาในการเคลื่อนไหวร่างกายแล้ว ยังมีอาการซึมเศร้าซึ่งเป็นภาวะทางจิตใจ อีกด้วยทำให้มีปัญหาในการใช้ชีวิตประจำวัน และการเข้าสังคม การดูแลมีดังนี้</li>
</ul>
<h2><strong><span style="background-color: #ffffff;color: #00826a"> การป้องกันการเกิดอุบัติเหตุ เนื่องจาก เคลื่อนไหวลำบากและสูญเสียการทรงตัว เช่น</span></strong></h2>
<ul>
<li>การเลือกรองเท้า ที่พื้นรองเท้าไม่ลื่น</li>
<li>ไม่ควรมีสิ่งกีดขวางทางเดิน</li>
<li>ในห้องน้ำ ควรมีราวจับ และพื้นห้องน้ำไม่ลื่น</li>
<li>ผู้ป่วยเดินตามคำแนะนำของแพทย์หรือนักกายภาพบำบัด เช่น การยกเท้าสูงๆก้าวยาวๆ ให้เดินช้าลง</li>
<li>การบริหารร่างกายตามคำแนะนำของแพทย์หรือนักกายภาพบำบัดสม่ำเสมอ</li>
<li>หากเป็นมากอาจมีปัญหาการกลืน ควรเลือกอาหารที่เคี้ยวง่าย ตักพอดีคำ รอให้กลืนหมดก่อนจึงป้อนคำต่อไป</li>
<li>การดูแลให้ผู้ป่วยรับประทานยา และพบแพทย์สม่ำเสมอเพื่อประเมินอาการและปรับขนาดยา หรือการปรับ เครื่องกระตุ้นไฟฟ้า ที่ฝังไว้ในร่างกาย ให้สอดคล้องกับอาการของผู้ป่วย</li>
<li>ญาติควรให้กำลังใจผู้ป่วย ช่วยอำนวยความสะดวก ในการพาไปพบแพทย์ การฟื้นฟูร่างกาย การจัดอาหารให้เหมาะสม การจัดสิ่งแวดล้อมให้ปลอดภัย</li>
</ul>
<h2><span style="color: #00826a"><strong><span style="background-color: #ffffff">โรคพาร์กินสันป้องกันได้ไหม?</span></strong></span></h2>
<p><span style="color: #00826a"><strong><span style="background-color: #ffffff"><br />
</span></strong></span>เนื่องจากสาเหตุการเกิดโรคทางการแพทย์ยังไม่สามารถทราบชัดเจน แต่มีการสันนิษฐานว่าเกี่ยวข้องกับปัจจัยเสี่ยงต่างๆ ซึ่งเราสามารถหลีกเลี่ยงได้ เพื่อชะลอความเสื่อมของเซลล์สมอง ฉะนั้นเราควรลดปัจจัยเสี่ยงด้วยการออกกำลังกายสม่ำเสมอ การพักผ่อนให้เพียงพอ การผ่อนคลายเครียด หลีกเลี่ยงการอยู่ใกล้สิ่งแวดล้อมที่เป็นพิษ หมั่นสังเกตตนเองหรือคนในครอบครัวว่ามีอาการผิดปกติ หรือไม่ หากไม่แน่ใจควรปรึกษาแพทย์ เพราะอาจมีอาการบางอย่างที่คล้ายโรคพาร์กินสัน แต่อาจจะอันตรายมากกว่าพาร์กินสัน จะได้รักษาแต่เนิ่นๆ</p>
<p>&nbsp;</p>


โรคพาร์กินสัน เป็นการเสื่อมของเซลล์สมองบริเวณแกนสมอง ซึ่งเป็นส่วนที่สร้างสารสื่อประสาทที่เรียกว่า โดปามีน (Dopamine) ซึ่งมีหน้าที่ช่วยควบคุมการเคลื่อนไหวของร่างกาย ทำให้เกิดการกระตุกเกร็งของกล้ามเนื้อ 

บริการ

บทความ

เกี่ยวกับเรา

สาขาโรงพยาบาล

โรคพาร์กินสัน (Parkinson’s Disease)

Tel

Email

บริการ

บทความ

เกี่ยวกับเรา

สาขาโรงพยาบาล