โรคปอดบวมกับผู้สูงอายุที่ต้องระวัง!

<h2 style="color: #008080;"><span style="color: #00826a;">ជំងឺសួតឆ្អឹង ឬសួតឆ្អឹងឆ្អឹង គឺជាជំងឺឆ្លងផ្លូវដង្ហើម<strong><br />
</strong></span></h2>
<p style="color: #008080;"><span style="color: #000000;">ទោះបីជាជំងឺសួតឆ្អឹងឆ្អឹងត្រូវបានរកឃើញជាញឹកញាប់នៅកុមារ ក៏ប៉ុន្តែមាននរណាដឹងថា&#8230;ជំងឺសួតឆ្អឹងឆ្អឹងក៏អាចត្រូវបានរកឃើញជាញឹកញាប់នៅមនុស្សចាស់ផងដែរ ជាពិសេសអ្នកដែលមានជំងឺប្រចាំកាយ ឬជំងឺរ៉ាំរ៉ៃខ្លះៗ។ ជំងឺសួតឆ្អឹងឆ្អឹងនេះកើតឡើងពីការឆ្លងផ្លូវដង្ហើម បាក់តេរី វីរុស ឬរុក្ខជាតិអាចបណ្តាលឲ្យកើតជំងឺបាន។ បាក់តេរីដែលត្រូវបានរកឃើញជាញឹកញាប់បង្ហាញនៅតារាងខាងក្រោម</span></p>
<table style="border-collapse: collapse; width: 100%; border-color: #000000;" border="1" width="100%" cellspacing="2" cellpadding="2">
<tbody>
<tr>
<td style="text-align: center; color: #008080;" width="30%">
<p align="center"><strong>អាយុ</strong></p>
</td>
<td width="70%">
<p style="color: #008080;" align="center"><strong>មេរោគដែលជាសមាជិកបណ្តាលឲ្យកើតជំងឺជាញឹកញាប់</strong></p>
</td>
</tr>
<tr>
<td style="text-align: center;">កំណើត &#8211; 3 ខែ</td>
<td> ជាបាក់តេរីភាគច្រើនដូចជា Escherichia coli, Streptococcus pneumoniae, Staphylococcus aureus, group B. Streptococcus អាចបណ្តាលមកពីវីរុស ឬ Chlamydia trachomatis</td>
</tr>
<tr>
<td style="text-align: center;">3 ខែ &#8211; 5 ឆ្នាំ</td>
<td> ភាគច្រើនជាវីរុសដូចជា Respiratory syncytial virus និងបាក់តេរីដូចជា Streptococcus pneumoniae និង Haemophilus influenzae</td>
</tr>
<tr>
<td style="text-align: center;">លើសពី 5 ឆ្នាំ</td>
<td> ភាគច្រើនជាអ្នកបង្ករជំងឺ Mycoplasma pneumoniae, Streptococcus pneumoniae អាចរកឃើញ respiratory syncytial virus ឬ Chlamydia pneumoniae</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<p>ប៉ុន្តែភាគច្រើនកើតឡើងពីបាក់តេរីដែលហៅថា នូវម៉ូកូកូស រាងកាយនឹងទទួលបានមេរោគតាមប្រព័ន្ធដង្ហើម ប៉ុន្តែជាទូទៅជំងឺសួតឆ្អឹងឆ្អឹង ឬសួតឆ្អឹងឆ្អឹង ជាអាការៈបន្តពីជំងឺផ្តាសាយធំ</p>
<p>&nbsp;</p>
<p><span style="color: #00826a;"><strong>សួតឆ្អឹងឆ្អឹង</strong></span> គឺជាជំងឺដែលត្រូវបានរកឃើញប្រហែល ៨-១០ ភាគរយនៃអ្នកជំងឺដែលមានការឆ្លងផ្លូវដង្ហើមបន្ទាន់។ គឺជាមូលហេតុស្លាប់លេខមួយនៃជំងឺឆ្លងនៅកុមារដែលមានអាយុក្រោម ៥ ឆ្នាំ។ កើតឡើងពីមូលហេតុសំខាន់ ២ ប្រភេទ គឺសួតឆ្អឹងឆ្អឹងដែលកើតឡើងពីការឆ្លង និងសួតឆ្អឹងឆ្អឹងដែលមិនមែនពីការឆ្លង។ ជាទូទៅសួតឆ្អឹងឆ្អឹងដែលកើតឡើងពីការឆ្លងត្រូវបានរកឃើញច្រើនជាង។ ប្រភេទសួតឆ្អឹងឆ្អឹងអាចចែកបានជាច្រើនប្រភេទ។ បច្ចុប្បន្ននេះគេពេញនិយមចែកតាមបរិយាកាសដែលកើតសួតឆ្អឹងឆ្អឹង ជា សួតឆ្អឹងឆ្អឹងក្នុងសហគមន៍ (community-acquired pneumonia – CAP) និងសួតឆ្អឹងឆ្អឹងក្នុងមន្ទីរពេទ្យ (nosocomial pneumonia ឬ hospital-acquired pneumonia -HAP) ដើម្បីអត្ថប្រយោជន៍ក្នុងការធ្វើវិនិច្ឆ័យ និងថែទាំព្យាបាលចាប់ពីដំបូង</p>
<ul>
<li>សួតឆ្អឹងឆ្អឹងក្នុងសហគមន៍ មានន័យថាសួតឆ្អឹងឆ្អឹងដែលកើតឡើងពីការឆ្លងនៅក្រៅមន្ទីរពេទ្យ មិនរួមបញ្ចូលសួតឆ្អឹងឆ្អឹងដែលកើតឡើងបន្ទាប់ពីការចេញពីមន្ទីរពេទ្យក្នុងរយៈពេលមិនលើសពី ២ សប្តាហ៍</li>
<li>សួតឆ្អឹងឆ្អឹងក្នុងមន្ទីរពេទ្យ មានន័យថាសួតឆ្អឹងឆ្អឹងពីការឆ្លងដែលកើតឡើងបន្ទាប់ពីអ្នកជំងឺបានស្នាក់នៅមន្ទីរពេទ្យយ៉ាងហោចណាស់ ៤៨-៧២ ម៉ោង</li>
</ul>
<table style="border-collapse: collapse; width: 100%; border-color: #000000;" border="1" width="100%" cellspacing="2" cellpadding="2">
<tbody>
<tr>
<td width="30%">
<p style="color: #008080;" align="center"><strong>បរិយាកាស</strong></p>
</td>
<td width="70%">
<p style="color: #008080;" align="center"><strong>មេរោគដែលជាសមាជិកបណ្តាលឲ្យកើតជំងឺជាញឹកញាប់នៅបរិយាកាសផ្សេងៗ</strong></p>
</td>
</tr>
<tr>
<td> សួតឆ្អឹងឆ្អឹងក្នុងសហគមន៍</td>
<td> ភាគច្រើនជាបាក់តេរីដូចជា Streptococus pneumoniae, Haemophilus influenzae, Mycoplasma pneumoniae, Legionella spp.</td>
</tr>
<tr>
<td> សួតឆ្អឹងឆ្អឹងក្នុងមន្ទីរពេទ្យដំបូង<br />
(ស្នាក់នៅមន្ទីរពេទ្យ ២-៥ ថ្ងៃ)</td>
<td> ជាបាក់តេរីដូចជា Methicillin-sensitive Staphylococcus aureus, Haemophilus influenzae, Streptococcus pneumoniae, Klebsiella spp. Enterobacter spp. Escherichia coli, Proteus spp. Serratia marcescens</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<h2 style="color: #008080;"><span style="color: #00826a;">ភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃជំងឺសួតឆ្អឹងឆ្អឹង</span><strong><br />
</strong></h2>
<p style="color: #008080;"><span style="color: #000000;">សួតឆ្អឹងឆ្អឹង ឬសួតឆ្អឹងឆ្អឹងនៅមនុស្សចាស់ធ្ងន់ធ្ងរដល់ជីវិត នៅអ្នកជំងឺដែលមានភាពទាបនៃប្រព័ន្ធភាពស៊ាំ ប្រសិនបើមានជំងឺរួមផ្សំផ្សេងៗដូចជា ការឆ្លងក្នុងឈាម ឬប្រព័ន្ធដង្ហើមបរាជ័យ ក៏ជាមូលហេតុដែលអាចបណ្តាលឲ្យស្លាប់បាន។ ជំងឺសួតឆ្អឹងឆ្អឹងនៅមនុស្សចាស់គឺគួរឱ្យភ័យខ្លាំងជាងសួតឆ្អឹងឆ្អឹងនៅមនុស្សទូទៅ ដោយសារតែអាការៈរួមផ្សំដែលកើតឡើង ធ្វើឲ្យការព្យាបាលមានភាពលំបាក។</span></p>
<h2 style="color: #008080;"><span style="color: #00826a;">មនុស្សចាស់ដែលមានហានិភ័យក្នុងការជាប់ជំងឺសួតឆ្អឹងឆ្អឹង</span></h2>
<ul>
<li>អាយុ ៦៥ ឆ្នាំឡើងទៅ</li>
<li>មានជំងឺប្រចាំកាយដូចជា ជំងឺបេះដូង ជំងឺទឹកនោមផ្អែម ជំងឺប្រព័ន្ធដង្ហើមរ៉ាំរ៉ៃ ជំងឺសួតឆ្អឹងរាំងស្ទះរ៉ាំរ៉ៃ ជំងឺសួតផ្លូវដង្ហើមរ៉ាំរ៉ៃ ជំងឺថ្លើមរឹត</li>
<li>អ្នកដែលមានភាពទាបនៃប្រព័ន្ធភាពស៊ាំដូចជា អ្នកជំងឺដែលទទួលថ្នាំគីមីព្យាបាល អ្នកដែលឆ្លងមហារីក អ្នកដែលត្រូវធ្វើបច្ចេកទេសបូមឈាមជាប្រចាំ អ្នកជំងឺជំងឺភាពស៊ាំខ្សោយ ឬអ្នកដែលត្រូវទទួលថ្នាំបន្ថយភាពស៊ាំ</li>
<li>អ្នកដែលគ្មានស្លាបព្រិល ឬស្លាបព្រិលមិនដំណើរការ</li>
<li>អ្នកដែលជក់បារីជាប្រចាំ</li>
</ul>
<h2 style="color: #008080;"><span style="color: #00826a;">រោគសញ្ញាជំងឺសួតឆ្អឹងឆ្អឹង<strong><br />
</strong></span></h2>
<p style="color: #008080;"><span style="color: #000000;">ជាទូទៅមានរោគសញ្ញាដូចជា ក្អក មានមេរោគ ខ្យល់ខ្វះ ឈឺចុកចាប់ ឈឺក្បាល ឈឺខ្លួន ឈឺដង្ហើម មានកំដៅខ្ពស់ អាការៈអាចខ្លីត្រឹមតែ ១-៣ ថ្ងៃ ឬ ១ សប្តាហ៍ ប៉ុន្តែនៅមនុស្សចាស់អាចបង្ហាញរោគសញ្ញាមិនច្បាស់លាស់ អាចមានអាការៈស្ងប់ស្ងាត់ មានតែការកើតកំដៅ ប៉ុន្តាមិនក្អកក៏បាន ដូច្នេះត្រូវតែសង្កេតអាការៈសួតឆ្អឹងឆ្អឹងនៅមនុស្សចាស់យ៉ាងពិសេស ប្រសិនបើមិនព្យាបាលឲ្យរហ័ស ឬរាងកាយមិនរឹងមាំ អាចឆ្លងជំងឺរួមផ្សំដូចជា សួតឆ្អឹងឆ្អឹង</span></p>
<p>ប្រព័ន្ធដង្ហើមបរាជ័យ ឆ្លងក្នុងឈាម ឬអាចស្លាប់បានផងដែរ មនុស្សចាស់ដែលស្លាប់ដោយជំងឺនេះមានរហូតដល់ ៥០% ដោយសារតែមានអាការៈរួមផ្សំដែលធ្វើឲ្យការព្យាបាលមានភាពលំបាក</p>
<h2 style="color: #008080;"><span style="color: #00826a;">ការព្យាបាលរោគសញ្ញាសួតឆ្អឹងឆ្អឹង<strong><br />
</strong></span></h2>
<p style="color: #008080;"><span style="color: #000000;">សួតឆ្អឹងឆ្អឹងកើតឡើងពីការឆ្លងបាក់តេរី ដូច្នេះអ្នកជំងឺត្រូវតែទទួលថ្នាំសម្លាប់មេរោគ ឬការចាក់ថ្នាំ បន្ទាប់ពីទទួលថ្នាំរួចរោគសញ្ញានឹងប្រសើរឡើងក្នុងរយៈពេល ២-៣ ថ្ងៃ ប៉ុន្តែប្រសិនបើសួតឆ្អឹងឆ្អឹងកើតឡើងពីវីរុស អាការៈនឹងមិនធ្ងន់ដូចការឆ្លងបាក់តេរី។ អ្នកអាចត្រឹមតែសម្រាកគ្រប់គ្រាន់ ផឹកទឹកច្រើន ប៉ុន្តែប្រសិនបើមនុស្សចាស់ដែលជំងឺសួតឆ្អឹងឆ្អឹងគួរតែទៅពេទ្យ ដោយសារមនុស្សចាស់អាចមានអាការៈរួមផ្សំបាន</span></p>
<h2 style="color: #008080;"><span style="color: #00826a;">វិធីថែរក្សាខ្លួនឯងយ៉ាងងាយស្រួល ដើម្បីការពារសួតឆ្អឹងឆ្អឹង</span></h2>
<ul>
<li>សម្រាកគ្រប់គ្រាន់ ហាត់ប្រាណជាប្រចាំ ជៀសវាងការស្និទ្ធស្នាល ឬប៉ះពាល់ជាមួយអ្នកជំងឺដែលមានជំងឺផ្តាសាយ ឬមានរោគសញ្ញាផ្តាសាយ</li>
<li>ជៀសវាងការប៉ះពាល់មេរោគនៅតំបន់ច្រមុះ មាត់ ភ្នែក ពេលមានផ្តាសាយ និងលាងដៃជាប្រចាំ ដោយសារផ្តាសាយធំអាចមានមេរោគប៉ះពាល់ ដែលជាការបញ្ចេញមេរោគ ដូច្នេះការលាងដៃគឺជារឿងសំខាន់</li>
<li>បរិច្ឆេទអាហារឲ្យបានគ្រប់ ៥ หมู่ ឬមានន័យថាថែរក្សាខ្លួនឲ្យមានសុខភាពរឹងមាំជានិច្ច ដើម្បីបង្កើតភាពស៊ាំមិនឲ្យរាងកាយខ្សោយ មេរោគនឹងមិនអាចបង្កជំងឺបាន</li>
</ul>
<h2 style="color: #008080;"><span style="color: #00826a;">ការការពារសួតឆ្អឹងឆ្អឹងដោយវ៉ាក់សាំងល្អជាង&#8230;យ៉ាងដូចម្តេច?</span><strong><span style="color: #00826a;"><br />
</span></strong></h2>
<p style="color: #008080;"><span style="color: #000000;">ទោះបីជារោគសញ្ញាសួតឆ្អឹងឆ្អឹងអាចព្យាបាលឲ្យជាសះស្បើយដោយការប្រើថ្នាំសម្លាប់មេរោគ ក៏ប៉ុន្តែបច្ចុប្បន្ននេះបាក់តេរីមានការពន្យារពេលថ្នាំបន្ថែមឡើង ធ្វើឲ្យការព្យាបាលមានភាពលំបាក និងស្មុគស្មាញ។ ប្រសិនបើយើងអាចការពារមិនឲ្យកើតជំងឺបានជាមុនគឺល្អបំផុត។ ការចាក់វ៉ាក់សាំង IPD គឺជាវិធីមួយដែលអាចការពារជំងឺសួតឆ្អឹងឆ្អឹងបានយ៉ាងល្អ ជាពិសេសមនុស្សចាស់ដែលមានអាយុចាប់ពី ៦៥ ឆ្នាំឡើងទៅ គួរតែទទួលការចាក់វ៉ាក់សាំង IPD ដើម្បីការពារជំងឺ IPD និងសួតឆ្អឹងឆ្អឹងពីមេរោគនូវម៉ូកូកូស។ ពីព្រោះអាយុកាន់តែចាស់ ប្រព័ន្ធភាពស៊ាំក្នុងរាងកាយកាន់តែតិច ការឆ្លងជំងឺនានាកាន់តែងាយស្រួល ការបង្កើតភាពស៊ាំដោយការចាក់វ៉ាក់សាំង IPD ប្រភេទថ្មីដែលបានអភិវឌ្ឍន៍ឡើងមានប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់ អាចបង្កើតភាពស៊ាំឲ្យមនុស្សចាស់បានយ៉ាងល្អណាស់។</span></p>
<h2 style="color: #008080;"><span style="color: #00826a;">វ៉ាក់សាំងបច្ចុប្បន្ន មាន  ២ ប្រភេទ គឺ</span></h2>
<ol>
<li>វ៉ាក់សាំងប្រភេទចងក (13-valent pneumococcal conjugate vaccine: PCV-13)<br />
វ៉ាក់សាំង នូវម៉ូកូកូសចងក (PCV-13) អាចការពារមេរោគបាន ១៣ ប្រភេទ ដែលបាក់តេរីទាំងនេះជាមូលហេតុបង្កជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ។ ការបញ្ជាក់សម្រាប់ការចាក់ប្រភេទចងក នៅមនុស្សពេញវ័យ និងមនុស្សចាស់ គឺសម្រាប់មនុស្សដែលមានហានិភ័យក្នុងការកើតជំងឺ pneumonia ឬ pneumococcal infections ឬអ្នកដែលអាចមានបញ្ហារួមធ្ងន់ធ្ងរបើមានការឆ្លងនូវម៉ូកូកូស។ វ៉ាក់សាំងត្រូវបានអនុម័តឲ្យចាក់ការពារមេរោគនៅកុមារដែលមានអាយុចាប់ពី ៦ សប្តាហ៍ – ៥ ឆ្នាំ លើកលែងតែវ៉ាក់សាំងប្រភេទ ១៣ ប្រភេទដែលបានអនុម័តឲ្យចាក់នៅអ្នកដែលស្ថិតក្នុងក្រុមហានិភ័យ និងមានអាយុ ៦៥ ឆ្នាំឡើងទៅ</li>
<li>វ៉ាក់សាំងប្រភេទប៉ូលីសាការ៉ាយដ៍ (Polysaccharide: PPV23) ការពារមេរោគបាន ២៣ ប្រភេទ ដែលបាក់តេរីទាំងនេះជាមូលហេតុបង្កជំងឺឆ្លង និងសួតឆ្អឹងឆ្អឹង។ ការបញ្ជាក់សម្រាប់ការចាក់សម្រាប់មនុស្សពេញវ័យដែលមានហានិភ័យ និងមនុស្សចាស់ដែលមានអាយុលើស ៦៥ ឆ្នាំ</li>
</ol>
<p><strong>ព័ត៌មានយោងពី</strong><br />
*ការិយាល័យរោគរាតត្បាត ក្រសួងត្រួតពិនិត្យជំងឺ ក្រសួងសុខាភិបាល<br />
*សមាគមជំងឺឆ្លងនៃប្រទេសថៃ</p>


មនុស្សចាស់ជរាមានឱកាសឆ្លងមេរោគបាក់តេរី និងវីរុសបានងាយស្រួល។ នៅពេលរាងកាយទទួលបានមេរោគបាក់តេរី (នីយូមូកូកូកัส) តាមប្រព័ន្ធដង្ហើម ហើយវាបន្តរាលដាលទៅផ្នែកផ្សេងៗ ឬក៏កំពុងមានជំងឺផ្តាសាយក្តៅរដូវរងារហើយ នោះហើយជាកត្តាធ្វើឱ្យមានហានិភ័យខ្ពស់។

សេវាកម្ម

អត្ថបទ

អំពីពួកយើង

សាខាមន្ទីរពេទ្យ

ជំងឺសួតឆ្លងជាមួយមនុស្សចាស់ដែលត្រូវប្រុងប្រយ័ត្ន!

Tel

Email

សេវាកម្ម

អត្ថបទ

អំពីពួកយើង

សាខាមន្ទីរពេទ្យ