โรคพาร์กินสัน  (Parkinson’s Disease)

<h2><span style="color: #00826a"><strong><span style="background-color: #ffffff">ជំងឺប៉ាកីនសុនគឺជាអ្វី?</span></strong></span></h2>
<p>ប៉ាកីនសុនគឺជាជំងឺខូចខាតខួរក្បាលប្រភេទមួយ ដែលត្រូវបានរកឃើញជាញឹកញាប់ជាលំដាប់ទី 2 បន្ទាប់ពីជំងឺអាល់សៃមើ<br />
ជំងឺប៉ាកីនសុនគឺជាការខូចខាតនៃកោសិកាខួរក្បាលនៅតំបន់ខ្សែខួរក្បាល ដែលជាផ្នែកដែលផលិតសារធាតុផ្សារភាពប្រសាទដែលហៅថា ដូបាមីន (Dopamine) ដែលមានតួនាទីជួយគ្រប់គ្រងចលនារបស់រាងកាយ។ ពេលដែលសារធាតុគីមីនៅខួរក្បាលមានការបាត់បង់សមតុល្យ នោះធ្វើឲ្យចលនាមានភាពមិនធម្មតា។</p>
<h2><strong><span style="background-color: #ffffff;color: #00826a">អត្រាកើតជំងឺប៉ាកីនសុន</span></strong></h2>
<p>រកឃើញអ្នកជំងឺប៉ាកីនសុន 1 នាក់ក្នុងប្រជាជន 1,000 នាក់។ អត្រាបុរសប្រៀបធៀបនឹងស្ត្រីគឺ 1.1:1 ហើយជំងឺប៉ាកីនសុនភាគច្រើនត្រូវបានរកឃើញនៅអ្នកជំងឺអាយុ 50 ឆ្នាំឡើងទៅ។</p>
<h2><span style="color: #00826a"><strong><span style="background-color: #ffffff">ហេតុផលដែលបង្ករជំងឺប៉ាកីនសុន</span></strong></span></h2>
<ul>
<li>មនុស្សចាស់</li>
<li>មនុស្សដែលប្រើថ្នាំផ្នែកចិត្តខ្លះៗ</li>
<li>មនុស្សដែលមានប្រវត្តិគ្រោះថ្នាក់ក្បាល</li>
<li>មុខរបរដែលមានហានិភ័យចំពោះការប៉ះទង្គិចក្បាល ដូចជាកីឡាករប្រដាល់ កីឡាករបាល់ទាត់</li>
<li>មេរោគវិទ្យា រកឃើញតិចតួច</li>
</ul>
<h2><span style="background-color: #ffffff;color: #00826a">រោគសញ្ញាដែលទាក់ទងនឹងចលនា</span></h2>
<ul>
<li>រោគសញ្ញាខ្ទុះ ខ្ទុះនៅពេលស្ងាត់ ឬពេលសម្រាក</li>
<li>សាច់ដុំរឹង ការចលនាអឺរ</li>
<li>ការដើរលំបាក ជំហានខ្លីៗ ងាយធ្លាក់</li>
</ul>
<h2><strong><span style="background-color: #ffffff;color: #00826a">រោគសញ្ញាដែលមិនទាក់ទងនឹងចលនា</span></strong></h2>
<ul>
<li>គេងហ្វឹកហាត់ សុបិនអាក្រក់ជាញឹកញាប់</li>
<li>ទឹកនោមជាប់រ៉ែ</li>
<li>ស្ថានភាពស្រក់ចិត្ត</li>
<li>និយាយសំឡេងទាប និយាយយឺត</li>
<li>អ្នកជំងឺធ្ងន់ធ្ងរអាចមានបញ្ហាការបរិច្ឆេទ ងាយរលាក</li>
</ul>
<h2><span style="background-color: #ffffff;color: #00826a">ផលប៉ះពាល់ពីជំងឺប៉ាកីនសុន</span></h2>
<ul>
<li>ធ្វើឲ្យគុណភាពជីវិតធ្លាក់ចុះ ដោយសារតែចលនាលំបាក អាចធ្វើសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃដោយខ្លួនឯងមិនបានល្អដូចមុន</li>
<li>មានហានិភ័យក្នុងការកើតគ្រោះថ្នាក់ ងាយធ្លាក់ និងរងរបួស</li>
<li>ផលប៉ះពាល់ផ្នែកចិត្ត នៅពេលមិនអាចធ្វើសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃដោយខ្លួនឯង និងមិនអាចចូលរួមសង្គមបាន</li>
<li>មានផលប៉ះពាល់ផ្នែកសង្គម ចូលរួមសង្គមបានលំបាក កើតបញ្ហាក្នុងការនិយាយ និងទំនាក់ទំនង មានរោគសញ្ញាខ្ទុះធ្វើឲ្យបាត់បង់រូបសម្បត្តិ</li>
<li>ផលប៉ះពាល់ទៅកាន់គ្រួសារ ដែលត្រូវចំណាយពេលជួយថែទាំ អាចបង្កើតការព្រួយបារម្ភចំពោះសមាជិកគ្រួសារ</li>
<li>ប៉ះពាល់ផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច ដោយសារតែមិនអាចធ្វើការងារបានដូចមុន និងត្រូវចំណាយថវិកាក្នុងការថែទាំ</li>
</ul>
<h2><span style="color: #00826a"><strong><span style="background-color: #ffffff">ការធ្វើវិនិច្ឆ័យជំងឺប៉ាកីនសុន</span></strong></span></h2>
<ul>
<li>ពីការសួរប្រវត្តិ ตรวจរោគសញ្ញា និងពិនិត្យរាងកាយផ្នែកប្រព័ន្ធប្រសាទ</li>
<li>ថតរូបខួរក្បាលដោយប្រើរលកម៉ាញេទិច (MRI Brain) ដើម្បីវិនិច្ឆ័យបំបែកជំងឺផ្សេងៗដែលមានរោគសញ្ញាស្រដៀងប៉ាកីនសុន</li>
<li>ការត្រួតពិនិត្យ PET Brain F-Dopa ជាការត្រួតពិនិត្យមុខងារខួរក្បាល ដើម្បីវាស់វែងភាពមិនធម្មតានៃសារធាតុដូបាមីននៅខួរក្បាល ដែលមិនចាំបាច់ត្រូវធ្វើសម្រាប់គ្រប់ករណី។ វេជ្ជបណ្ឌិតអាចពិចារណាតែសម្រាប់ករណីជាក់លាក់</li>
</ul>
<h2><span style="color: #00826a"><strong><span style="background-color: #ffffff">ការព្យាបាលជំងឺប៉ាកីនសុន</span></strong></span></h2>
<ul>
<li><span style="background-color: #ffffff;color: #00826a">ការព្យាបាលដោយថ្នាំ</span><br />
ជាការព្យាបាលបែបគាំទ្រតាមរោគសញ្ញា ជាថ្នាំជំនួស ឬកែតម្រូវសមតុល្យសារធាតុដូបាមីននៅខួរក្បាល ប៉ុន្តែមិនអាចធ្វើឲ្យកោសិកាខួរក្បាលដែលខូចស្ដារឡើងវិញបានទេ ត្រូវមาพบវេជ្ជបណ្ឌិតជាប្រចាំ ដើម្បីកែប្រែថ្នាំឲ្យសមរម្យនឹងរោគសញ្ញា និងសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃ</li>
</ul>
<h2><span style="color: #00826a"><strong><span style="background-color: #ffffff">ការធ្វើកាយសម្ពាធ និងហាត់ប្រាណសម្រាប់អ្នកជំងឺប៉ាកីនសុន</span></strong></span></h2>
<p>គឺជារឿងចាំបាច់ខ្លាំង ដើម្បីស្តារសមត្ថភាពរាងកាយ ដូចជាការបណ្តុះដើរ ការបណ្តុះនិយាយ ការបណ្តុះបរិច្ឆេទ រត់ ជិះកង់</p>
<h2><span style="color: #00826a"><strong><span style="background-color: #ffffff">ការវះកាត់ព្យាបាលប៉ាកីនសុន</span></strong></span></h2>
<p>ពេលព្យាបាលដោយថ្នាំរយៈពេលយូរ អាចមានការធ្វើឲ្យថ្នាំមិនមានប្រសិទ្ធភាព ប្រសិនបើវេជ្ជបណ្ឌិតកែប្រែការប្រើថ្នាំហើយធ្វើឲ្យរោគសញ្ញាល្អប្រសើរឡើង នោះនឹងបន្តព្យាបាលដោយថ្នាំ ប៉ុន្តែប្រសិនបើព្យាបាលដោយថ្នាំហើយរោគសញ្ញាមិនប្រសើរឡើង នឹងពិចារណាការវះកាត់ ដោយដាំឧបករណ៍កំចាត់អគ្គិសនីនៅខួរក្បាលជ្រៅ (Deep Brain Stimulation, DBS)</p>
<p>&nbsp;</p>
<h2><strong><span style="background-color: #ffffff;color: #00826a">ការវះកាត់ដាំឧបករណ៍កំចាត់អគ្គិសនីនៅខួរក្បាលជ្រៅ (Deep Brain Stimulation, DBS)</span></strong></h2>
<p><strong><span style="background-color: #ffffff;color: #00826a"><br />
</span></strong>វេជ្ជបណ្ឌិតនឹងពិចារណាវះកាត់ (DBS) ក្នុងករណីដែលមិនអាចគ្រប់គ្រងរោគសញ្ញាចលនាដែលមិនធម្មតាបានដោយថ្នាំទៀតទេ ថ្នាំអាចមានអាយុកាលខ្លីពេក មានរោគសញ្ញាចលនាអត់ស្ថិតិពីថ្នាំ ឬអ្នកជំងឺមានផលប៉ះពាល់ពីថ្នាំច្រើន</p>
<p>ការវះកាត់ (DBS) គឺជាការព្យាបាលរោគសញ្ញាចលនាដែលមិនធម្មតាដោយការកំចាត់អគ្គិសនីនៅខួរក្បាលជ្រៅ។ វេជ្ជបណ្ឌិតនឹងចាក់រន្ធតូចៗ 2 រន្ធនៅក្បាល ដាក់ខ្សែភ្លើងនៅក្នុងខួរក្បាល ដែលមានខ្សែភ្ជាប់តាមក្រោមស្បែកក្បាល ចុះទៅកាន់ក្បាល និងទ្រូង ហើយភ្ជាប់ជាមួយឧបករណ៍អេឡិចត្រូនិចដែលដាំនៅទ្រូង ដែលមានតួនាទីបញ្ចេញចរន្តអគ្គិសនីដើម្បីកំចាត់ខួរក្បាល<br />
នៅពេលវះកាត់ ចាក់រន្ធក្បាល វេជ្ជបណ្ឌិតនឹងផ្តល់ថ្នាំឲ្យដេកនៅដំណាក់កាលដំបូង ហើយអ្នកជំងឺនឹងមានការយល់ដឹងនៅពេលដាំឧបករណ៍ ដើម្បីឲ្យវេជ្ជបណ្ឌិតអាចសាកល្បងថា ពេលបញ្ចេញចរន្តអគ្គិសនីរំញោចរោគសញ្ញា អ្នកជំងឺមានការកែលម្អពិត ឬអត់ មុននឹងបិទកាត់រន្ធ</p>
<p>&nbsp;</p>
<h2><span style="color: #00826a"><strong>អត្ថប្រយោជន៍នៃការវះកាត់ (DBS) វេជ្ជបណ្ឌិតអាចកែសម្រួលឧបករណ៍បន្ទាប់ពីវះកាត់ ដើម្បីឲ្យសមរម្យនឹងរោគសញ្ញារបស់អ្នកជំងឺ</strong></span></h2>
<ul>
<li><span style="background-color: #ffffff;color: #00826a">ការថែទាំអ្នកជំងឺប៉ាកីនសុន<br />
</span>ក្រៅពីការព្យាបាលដោយវេជ្ជបណ្ឌិត ដោយប្រើថ្នាំ ការធ្វើកាយសម្ពាធ ការស្តារសមត្ថភាពរាងកាយ ឬការវះកាត់ ក៏ដោយ ផ្នែកសំខាន់មួយដែលមិនអាចខ្វះបាន គឺការថែទាំនៅពេលត្រឡប់ទៅផ្ទះ និងមនុស្សសំខាន់ដែលជួយថែទាំគឺសមាជិកគ្រួសារ ដោយសាររោគសញ្ញាជំងឺដែលធ្វើឲ្យមានបញ្ហាក្នុងចលនារបស់រាងកាយ ហើយក៏មានស្ថានភាពស្រក់ចិត្ត ដែលជាស្ថានភាពផ្នែកចិត្តផងដែរ ដែលធ្វើឲ្យមានបញ្ហាក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ និងចូលរួមសង្គម។ ការថែទាំមានដូចខាងក្រោម</li>
</ul>
<h2><strong><span style="background-color: #ffffff;color: #00826a">ការការពារការកើតគ្រោះថ្នាក់ ដោយសារតែចលនាលំបាក និងបាត់បង់សមតុល្យ ដូចជា</span></strong></h2>
<ul>
<li>ជ្រើសរើសស្បែកជើងដែលមានជើងមិនរអិល</li>
<li>មិនគួរឲ្យមានឧបសគ្គនៅផ្លូវដើរ</li>
<li>នៅបន្ទប់ទឹក គួរតែមានដងកាន់ និងជាន់បន្ទប់ទឹកមិនរអិល</li>
<li>អ្នកជំងឺដើរតាមការណែនាំរបស់វេជ្ជបណ្ឌិត ឬអ្នកធ្វើកាយសម្ពាធ ដូចជាការលើកជើងខ្ពស់ ជំហានវែង ដើម្បីដើរយឺតជាងមុន</li>
<li>ហាត់ប្រាណតាមការណែនាំរបស់វេជ្ជបណ្ឌិត ឬអ្នកធ្វើកាយសម្ពាធជាប្រចាំ</li>
<li>ប្រសិនបើជំងឺធ្ងន់ធ្ងរ អាចមានបញ្ហាការបរិច្ឆេទ គួរជ្រើសរើសម្ហូបដែលងាយលាប ការទទួលទានត្រឹមត្រូវ មុនពេលផ្តល់ម្ហូបបន្ទាប់</li>
<li>ការថែទាំឲ្យអ្នកជំងឺទទួលថ្នាំ និងមកពិនិត្យវេជ្ជបណ្ឌិតជាប្រចាំ ដើម្បីវាយតម្លៃរោគសញ្ញា និងកែប្រែទំហំថ្នាំ ឬកែសម្រួលឧបករណ៍កំចាត់អគ្គិសនីដែលដាំនៅក្នុងរាងកាយឲ្យសមរម្យនឹងរោគសញ្ញារបស់អ្នកជំងឺ</li>
<li>សាច់ញាតិគួរផ្តល់កម្លាំងចិត្តដល់អ្នកជំងឺ ជួយសម្រួលការទៅពិនិត្យវេជ្ជបណ្ឌិត ការស្តារសមត្ថភាពរាងកាយ ការរៀបចំម្ហូបអាហារ និងបរិយាកាសដែលមានសុវត្ថិភាព</li>
</ul>
<h2><span style="color: #00826a"><strong><span style="background-color: #ffffff">តើជំងឺប៉ាកីនសុនអាចការពារបានទេ?</span></strong></span></h2>
<p><span style="color: #00826a"><strong><span style="background-color: #ffffff"><br />
</span></strong></span>ដោយសារតែហេតុផលបង្ករជំងឺនៅផ្នែកវេជ្ជសាស្ត្រមិនអាចដឹងបានច្បាស់លាស់ ប៉ុន្តែមានការសន្និដ្ឋានថាអាចទាក់ទងនឹងហេតុផលហានិភ័យផ្សេងៗ ដែលយើងអាចជៀសវាងបាន ដើម្បីពន្យារពេលការខូចខាតនៃកោសិកាខួរក្បាល។ ដូច្នេះយើងគួរតែបន្ថយហេតុផលហានិភ័យដោយហាត់ប្រាណជាប្រចាំ សម្រាកគ្រប់គ្រាន់ សម្រាកចិត្ត ជៀសវាងនៅជិតបរិយាកាសពុល។ ត្រូវតែត្រួតពិនិត្យខ្លួនឯង ឬសមាជិកគ្រួសារថាតើមានរោគសញ្ញាអ្វីមិនធម្មតា ឬអត់ ប្រសិនបើមិនប្រាកដគួរតែពិគ្រោះវេជ្ជបណ្ឌិត ព្រោះអាចមានរោគសញ្ញាដូចជាជំងឺប៉ាកីនសុន ប៉ុន្តែអាចគ្រោះថ្នាក់ជាងប៉ាកីនសុន ដែលអាចព្យាបាលបានឲ្យបានឆាប់រហ័ស។</p>
<p>&nbsp;</p>


ជំងឺប៉ាកីនសុន គឺជាការធ្លាក់ចុះនៃកោសិកាមេដឹកនាំនៅតំបន់ខួរក្បាលកណ្តាល ដែលជាផ្នែកដែលផលិតសារធាតុផ្សព្វផ្សាយប្រសាទដែលហៅថា ដូបាមីន (Dopamine) ដែលមានតួនាទីជួយគ្រប់គ្រងចលនារបស់រាងកាយ ធ្វើឲ្យមានការរញ្ជួយ និងសាច់ដុំតឹង។

សេវាកម្ម

អត្ថបទ

អំពីពួកយើង

សាខាមន្ទីរពេទ្យ

Parkinson’s Disease (PD)

Tel

Email

សេវាកម្ម

អត្ថបទ

អំពីពួកយើង

សាខាមន្ទីរពេទ្យ