ลูกน้อยขาโก่งอย่าชะล่าใจ  อาจโตไปเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่สมบูรณ์

ជើងបត់ អាចស្តាប់មើលទៅជាស្ថានភាពមិនគួរឱ្យបារម្ភធ្ងន់ធ្ងរអ្វីទេ ហើយឪពុកម្តាយភាគច្រើនក៏អាចគិតថាជារឿងធម្មតា ដែលមិនយូរប៉ុន្មានពេលដែលឆ្អឹងរបស់កូនតូចធំឡើងតាមអាយុ វានឹងត្រឡប់ទៅកន្លែងត្រឹមត្រូវវិញ ដែលវាក៏មិនខុសទេ ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណា នៅមានស្ថានភាពជើងបត់ដែលកើតឡើងពីមូលហេតុផ្សេងទៀត ឬពីជំងឺឆ្អឹងដែលមិនធម្មតា ដែលបើទុកឲ្យមានសភាព ដោយមិនបានវាយតម្លៃ និងព្យាបាល វានឹងប៉ះពាល់ដល់រូបរាង និងរាងកាយរបស់កូននៅពេលធំឡើង។ ដូច្នេះ ការស្គាល់ស្គាល់ពី “ស្ថានភាពជើងបត់” ឲ្យយល់ច្បាស់ គឺជារឿងដែលឪពុកម្តាយកូនតូចគ្រប់រូបមិនគួរមើលរំលង។
<h2>ជើងបត់ជាអ្វី? ជាជំងឺឬទេ? ឬជារឿងធម្មតាតាមធម្មជាតិ? 
</h2>
ជើងបត់ គឺជាស្ថានភាពដែលឃើញបានជាញឹកញាប់ ដោយឪពុកម្តាយភាគច្រើននឹងមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា តំបន់ជង្គង់ទាំងពីររបស់កូនមានរាងបត់បំបែកចេញពីគ្នា។ ក្នុងការពិត កុមារកំណើតទាំងអស់នឹងមានសញ្ញា “ជើងបត់” ជាមុនសិន ព្រោះវាជារឿងធម្មជាតិដំបូង ដល់ពេលអាយុប្រហែល 2 ឆ្នាំ ជើងដែលធ្លាប់បត់នឹងត្រឡប់ត្រង់ឡើងវិញដោយស្វ័យប្រវត្តិដោយមិនចាំបាច់ត្រូវកែតម្រូវ ហើយប្រហែល 3 ឆ្នាំនឹងចាប់ផ្តើមបត់ចេញ ឬបត់ចូលច្រើនឡើង រហូតដល់ប្រហែល 7 ឆ្នាំវានឹងត្រឡប់ទៅត្រង់ជាធម្មតាវិញ។ ព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនេះទាំងអស់គឺជារឿងធម្មតាតាមធម្មជាតិ ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណា នៅមានស្ថានភាព “ជើងបត់” មួយចំនួនដែលមិនមែនជារឿងធម្មតា តែជាជំងឺ ដែលមានមូលហេតុមកពីភាពមិនធម្មតា ដែលត្រូវតែត្រួតពិនិត្យយ៉ាងម៉ត់ចត់ និងទទួលការពិនិត្យព្យាបាល ដើម្បីមិនឲ្យជើងរបស់កូនធំឡើងយ៉ាងមិនធម្មតា។ មួយក្នុងចំណោមស្ថានភាពជើងបត់ដែលមិនមែនធម្មតាគឺ ជំងឺបែលោត ឬ Blount’s Disease
<h2>ជើងបត់ប្រភេទណា ដែលអាចវាយតម្លៃថាជា Blount’s Disease? 
</h2>
Blount’s Disease ឬ ជំងឺបែលោត គឺជាស្ថានភាពជើងបត់មួយដែលមិនមែនជារឿងធម្មតាតាមធម្មជាតិ។ ភាគច្រើនឃើញនៅកុមារតូចដែលមានទម្ងន់ធ្ងន់ ឬមានទម្ងន់លើសស្តង់ដារ ព្រោះពេលដែលទម្ងន់ខ្លាំង វានឹងចុះសំពាធលើផ្នែកខាងក្នុងនៃជង្គង់ ធ្វើឲ្យផ្ទៃក្រពះឆ្អឹង ឬ Growth Plate មិនអាចធំឡើងបានពេញលេញ ហើយបណ្តាលឲ្យមានស្ថានភាពបត់ចេញចុងក្រោយ។ ចំណុចដែលអាចសម្គាល់បានថា ស្ថានភាពជើងបត់ដែលឪពុកម្តាយមើលឃើញគឺជាជំងឺបែលោតឬទេ គឺនៅពេលកូនមានអាយុ 2 ឆ្នាំហើយ ជើងនៅតែបត់មិនស្រួល ឬបត់កាន់តែច្រើនឡើង។ ព្រោះបើជាស្ថានភាពជើងបត់ធម្មតា បន្ទាប់ពីអាយុ 2 ឆ្នាំ ជើងដែលធ្លាប់បត់នឹងត្រឡប់ត្រង់វិញដោយស្វ័យប្រវត្តិ។ ប្រសិនបើមើលឃើញថាមិនស្រួល គួរតែទៅពិគ្រោះជាមួយវេជ្ជបណ្ឌិតដើម្បីពិនិត្យវាយតម្លៃភ្លាម។ លើសពីជំងឺបែលោត ក៏មានភាពមិនធម្មតាផ្សេងទៀតដែលអាចបណ្តាលឲ្យជើងបត់ដូចជា ជំងឺដែលពាក់ព័ន្ធនឹងប្រព័ន្ធមេតាបូលិច ដូចជា ការខ្វះវីតាមីន D។ ប្រសិនបើកុមារជាជំងឺនេះ នឹងមិនធ្ងន់ដូចកុមារជាជំងឺបែលោតទេ ប៉ុន្តែជើងនឹងបត់មិនស្រួលដូចគ្នា ទោះបីមានអាយុលើស 2 ឆ្នាំរួចហើយក៏ដោយ។ ដើម្បីដឹងថាជាស្ថានភាពជើងបត់ពីការខ្វះវីតាមីន D ឬទេ ត្រូវតែធ្វើការថតរូបរ៉េ និងពិនិត្យឈាមដើម្បីវាយតម្លៃ។
<h2>មានគ្រោះថ្នាក់ប៉ុណ្ណា បើជើងបត់ហើយមិនព្យាបាល ឬទៅពេទ្យយឺត? 
</h2>
ក្នុងករណីដែលកូនមានស្ថានភាពជើងបត់ពីជំងឺបែលោត ហើយមិនបានទទួលការព្យាបាល ជើងនឹងបត់កាន់តែច្រើនឡើងជាបន្តបន្ទាប់ ព្រោះផ្ទៃក្រពះឆ្អឹង ឬ Growth Plate ខាងក្នុងមិនអាចធំឡើងបានដោយសារត្រូវបានចុះសំពាធ ប៉ុន្តែឆ្អឹងខាងក្រៅធំឡើងតាមអាយុ។ ផលប៉ះពាល់ដែលបណ្តាលមកគឺ ធ្វើឲ្យកូនខូចរូបរាង ដើរជើងបត់ខ្លាំង ខ្វះទំនុកចិត្តក្នុងខ្លួន និងអាចមានការឈឺចាប់នៅជង្គង់ផងដែរ ព្រោះពេលដើរជើងបត់ សរសៃនៅជង្គង់នឹងត្រូវពង្រីក។ ដូច្នេះ ឪពុកម្តាយត្រូវតែត្រួតពិនិត្យសញ្ញាជើងបត់របស់កូនយ៉ាងម៉ត់ចត់។ ប្រសិនបើឃើញថាកូនអាយុ 2 ឆ្នាំហើយជើងនៅតែបត់មិនស្រួល ហើយកូនមានស្ថានភាពទម្ងន់ធ្ងន់លើស គួរតែទៅពិគ្រោះជាមួយវេជ្ជបណ្ឌិតភ្លាម ព្រោះមានឱកាសខ្ពស់ដែលជាស្ថានភាពជើងបត់ពីជំងឺបែលោត។
<h2>ព្យាបាលយ៉ាងដូចម្តេច នៅពេលវាយតម្លៃថាជើងបត់ពីជំងឺបែលោត? 
</h2>
វិធីព្យាបាលស្ថានភាពជើងបត់ពីជំងឺបែលោត នឹងពិចារណាតាមរោគសញ្ញា។ ប្រសិនបើបត់មិនច្រើន និងមកពេទ្យឆាប់ វានឹងព្យាបាលដោយការពាក់ឧបករណ៍ជួយកែជើង ដែលត្រូវពាក់ប្រហែល 1-2 ឆ្នាំ ហើយត្រូវពាក់ជានិច្ច។ ប៉ុន្តែកុមារភាគច្រើនមិនព្រមពាក់ ធ្វើឲ្យភាគច្រើនបើពាក់រួចប្រហែល 6 ខែ បើមិនប្រសើរឡើង នឹងពិចារណាសំរាប់ការវះកាត់។ ក្នុងការវះកាត់ នឹងពិចារណាតាមកម្រិតបត់ថាច្រើនឬតិចផងដែរ។ ប្រសិនបើកុមារមានស្ថានភាពបត់តិច នឹងព្យាបាលដោយការវះកាត់រៀបចំឆ្អឹងឲ្យត្រង់ ហើយពាក់បន្ទះប្រហែល 1-2 ខែ ឆ្អឹងនឹងភ្ជាប់គ្នាដោយរឹងមាំ ហើយត្រឡប់ទៅជាស្ថានភាពធម្មតា។ ប៉ុន្តែសម្រាប់ករណីដែលមានស្ថានភាពបត់ច្រើន និងមកព្យាបាលពេលធំរួចហើយ ផ្ទៃក្រពះឆ្អឹងបានស្លាប់រួចហើយ វេជ្ជបណ្ឌិតត្រូវតែវះកាត់កែសម្រួល ដកផ្ទៃក្រពះឆ្អឹងដែលស្លាប់ចេញមុន។ ដូច្នេះ ដំណើរការវះកាត់នឹងពិបាក និងស្មុគស្មាញជាងមុន។ ដូច្នេះ ឪពុកម្តាយត្រូវតែត្រួតពិនិត្យសញ្ញាជើងបត់របស់កូនយ៉ាងម៉ត់ចត់ ប្រសិនបើអាយុ 2 ឆ្នាំហើយមិនប្រសើរឡើង គួរតែទៅពេទ្យភ្លាម ព្រោះពេលព្យាបាលយឺត ឬព្យាបាលពេលក្មេងធំរួច ឱកាសសម្រាលជាស្ថានភាពធម្មតានឹងតិចជាងព្យាបាលពេលក្មេងតូច។
<h2>វះកាត់ព្យាបាលជើងបត់ពីជំងឺបែលោត កូនយើងនឹងជាសះស្បើយទេ? 
</h2>
សម្រាប់ការវះកាត់ព្យាបាលស្ថានភាពជើងបត់ពីជំងឺបែលោត ប្រសិនបើព្យាបាលឆាប់នៅពេលក្មេង និងព្យាបាលដោយវេជ្ជបណ្ឌិតដែលមានជំនាញ នឹងមានឱកាសជាសះស្បើយ និងត្រឡប់មកមានជើងធម្មតា។ ប៉ុន្តែការត្រឡប់មកជាជើងបត់ពីជំងឺបែលោតម្តងទៀត ឬមិនទេ នឹងអាស្រ័យលើ “ទម្ងន់កូន”។ មានន័យថា ប្រសិនបើមិនបានគ្រប់គ្រង និងផ្លាស់ប្តូរប្រព្រឹត្តិការណ៍បរិភោគអាហារ ពេលទម្ងន់ឡើងវិញ នឹងមានឱកាសជើងបត់ម្តងទៀត។ ដូច្នេះ បន្ទាប់ពីវះកាត់ព្យាបាល វេជ្ជបណ្ឌិតត្រូវតែគ្រប់គ្រង និងត្រួតពិនិត្យប្រព្រឹត្តិការណ៍បរិភោគអាហាររបស់អ្នកជំងឺ។ ត្រូវមានការធ្វើផែនការ និងផ្តល់ការប្រឹក្សាដោយវេជ្ជបណ្ឌិតជំនាញផ្នែកអាហារូបត្ថម្ភជាក់លាក់ម្នាក់ៗ ដើម្បីដោះស្រាយមូលហេតុសំខាន់គឺទម្ងន់លើសដែលចុះសំពាធលើផ្ទៃក្រពះឆ្អឹង ដែលនាំឲ្យជាស្ថានភាពជើងបត់ជាសះស្បើយពិតប្រាកដ។ 
ស្ថានភាពជើងបត់ គឺជាស្ថានភាពដែលមានទាំងកើតឡើងដោយខ្លួនឯង និងជាស្ថានភាពដែលអាចជាសះស្បើយដោយធម្មជាតិ និងស្ថានភាពមិនធម្មតាដែលត្រូវព្យាបាល។ ដូច្នេះ ឪពុកម្តាយត្រូវតែយល់ និងយកចិត្តទុកដាក់តាមដានការលូតលាស់របស់កូនយ៉ាងជិតស្និទ្ធ។ ប្រសិនបើឃើញថាកូនកើតមาพร้อมសញ្ញាជើងបត់ មុនអាយុ 2 ឆ្នាំ កុំបារម្ភពេក ព្រោះវាជារឿងធម្មតាតាមធម្មជាតិ។ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីអាយុ 2 ឆ្នាំហើយ កូននៅតែមានសញ្ញាជើងបត់ មិនប្រសើរឡើង គួរតែទៅពិគ្រោះវេជ្ជបណ្ឌិតភ្លាម ដើម្បីទទួលការវាយតម្លៃព្យាបាលឲ្យទាន់ពេលវេលា ដើម្បីឲ្យកូនរបស់យើងធំឡើងជាបុរសស្រីពេញវ័យ មានរូបរាងល្អ និងមានទំនុកចិត្តក្នុងការរស់នៅដោយមិនបារម្ភពីភាពមិនធម្មតានៃជើងរបស់ខ្លួន។

ជំងឺប៊ែលអូត គឺជាស្ថានភាពជង្គង់ពង្រីកមួយដែលកើតឡើងនៅក្នុងកុមារដែលមានទម្ងន់ច្រើន ពីព្រោះពេលដែលទម្ងន់ខ្លាំង វានឹងសំពះលើផ្នែកខាងក្នុងនៃជង្គង់ ធ្វើឲ្យផ្ទៃកោសិកាដែលបង្កើតឆ្អឹង ឬ Growth Plate មិនអាចធំឡើងបានពេញលេញ ហើយបណ្តាលឲ្យមានស្ថានភាពជង្គង់ពង្រីកចេញនៅចុងក្រោយ។

សេវាកម្ម

អត្ថបទ

អំពីពួកយើង

សាខាមន្ទីរពេទ្យ

កូនតូចជើងបត់កុំអោយអស់សំណើច អាចធំទៅជម្ងឺមនុស្សពេញលេញមិនបាន

Tel

Email

សេវាកម្ម

អត្ថបទ

អំពីពួកយើង

សាខាមន្ទីរពេទ្យ