การนอนกรน เป็นอาการที่คนส่วนใหญ่รู้จักและคุ้นเคยกันดี จึงทำให้หลายคนละเลยโดยคิดว่าไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ยิ่งถ้าใครนอนคนเดียวก็อาจจะไม่รู้ตัวว่า ตนเองนั้นเริ่มมีอาการนอนกรนและเป็นหนักขึ้นเรื่อยๆ จริงอยู่ที่ว่าการนอนกรนอาจจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ถ้าไม่มี “ภาวะหยุดหายใจขณะหลับ” ร่วมด้วย
สำหรับใครที่รู้สึกว่าคุณภาพการนอนของตนเองไม่ค่อยดีหรือเริ่มมีปัญหาสุขภาพ เช่น ตื่นมาตอนเช้าแล้วไม่สดชื่น ง่วงนอนตอนกลางวันทั้งๆ ที่กลางคืนก็นอนไปแล้ว 7-8 ชั่วโมง นั่นอาจเป็นสัญญาณเตือนที่เกิดจากการนอนกรนแบบที่มีภาวะหยุดหายใจขณะหลับก็เป็นได้

นอนกรน พาเสี่ยงหลายโรคโดยไม่รู้ตัว
สำหรับผู้ที่นอนกรนและมีภาวะหยุดหายใจขณะหลับร่วมด้วยนั้น ย่อมนำมาซึ่งปัญหาสุขภาพในระยะยาว เพราะโดยปกติแล้วในช่วงเวลาที่เราหลับสนิท แท้ที่จริงแล้วสมองของเราก็ไม่ได้หยุดทำงานแต่อย่างใด โดยในช่วงเวลาที่เรานอนหลับนั้นสมองจะทำหน้าที่จัดระเบียบข้อมูลให้เป็นระบบ เชื่อมโยงความจำระยะสั้นที่เรารับมาในแต่ละวันให้เป็นความจำระยะยาว มีการจัดระเบียบความคิดให้เป็นระบบ ซึ่งมีความสำคัญกับคุณภาพและสุขภาพของสมอง
แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่เรามีภาวะ “หยุดหายใจขณะหลับ” จะทำให้ออกซิเจนในกระแสเลือดลดต่ำลงจนไม่พอต่อการเลี้ยงอวัยะต่างๆ สมองซึ่งไม่ได้หลับไปด้วยและมีการตรวจจับระดับออกซิเจนอยู่ตลอดเวลาก็จะออกคำสั่งกระตุ้นให้ร่างกายตื่นขึ้น เพื่อให้เรารู้สึกตัวและกลับมาหายใจได้อีกครั้ง ซึ่งผู้ที่นอนกรนจะสังเกตได้จากการสะดุ้งตื่นโดยมีลักษณะหายใจเหนื่อยหอบเหมือนคนกำลังจะจมน้ำ ต้องสูดหายใจแรงๆ เพื่อรับออกซิเจนที่ขาดหายไปในช่วงเวลาหนึ่ง หรือในบางรายภาวะหยุดหายใจอาจเกิดสั้นมากเป็นระดับวินาที ผู้ป่วยจึงไม่รู้ตัวว่าตื่นขึ้น และภาวะนี้อาจเกิดได้มากกว่าร้อยครั้งในแต่ละชั่วโมง
ด้วยเหตุนี้ ทำให้ผู้ที่นอนกรนมีช่วงการหลับลึกที่สั้นลง จากการตื่นขึ้นมาหายใจบ่อยๆ กลายเป็นคนที่ต้องหลับแบบตื้นๆ อยู่ตลอดคืน ส่งผลให้ระบบการทำงานและอวัยวะภายในร่างกายไม่ได้รับการซ่อมแซมฟื้นฟูเท่าที่ควร ซึ่งหลายช่วงเวลาที่เลือดไม่สามารถนำออกซิเจนและสารอาหารไปเลี้ยงอวัยวะต่างๆ ได้เพียงพอ ก็ทำให้เกิดความเสื่อมของอวัยวะมากขึ้น จึงเสี่ยงต่อการเกิดโรคเรื้อรังได้ง่ายขึ้น อย่าง

โรคหลอดเลือดสมอง
โรคหัวใจเต้นผิดจังหวะ
ความดันโลหิตสูง

ทั้งยังเพิ่มโอกาสการเป็น “โรคสมองเสื่อม” สูงขึ้น เพราะในช่วงที่สมองได้รับออกซิเจนไม่เพียงพอนั้น สมองจะไม่สามารถกำจัดเบต้าอะไมลอยด์เปปไทด์หรือขยะตกค้างในสมองได้ดีพอ ทำให้การทำงานและการสังเคราะห์สารสื่อประสาทเสียหายไปเรื่อยๆ ซึ่งเป็นสาเหตุสำคัญของการเกิดโรคสมองเสื่อมหรือ “อัลไซเมอร์” นั่นเอง

จะรู้ได้อย่างไรว่าเกิด “ภาวะหยุดหายใจขณะหลับ”
นอกจากการสังเกตตนเองจากการสะดุ้งตื่นบ่อยๆ หรือคำบอกจากคนที่นอนข้างๆ กันแล้ว ปัจจุบันมีวิธีการทดสอบ “ภาวะหยุดหายใจขณะหลับ” ที่เรียกว่า “Sleeping Test” โดยแพทย์จะทำการซักประวัติ สอบถามถึงปัญหาต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับการนอน ว่าผู้ที่เข้ามาทดสอบมีอาการต่างๆ เหล่านี้หรือไม่ เช่น ตื่นมาไม่สดชื่น ทำงานไม่มีประสิทธิภาพ ง่วงบ่อยในตอนกลางวัน รวมถึงการมีโรคประจำตัวต่างๆ ที่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้อง จากนั้นจะเข้าสู่กระบวนการตรวจร่างกาย และทดสอบคุณภาพการนอนหลับ โดยผู้เข้ารับการทดสอบจะได้รับการจัดสิ่งแวดล้อมให้นอนหลับอย่างสบายในห้อง Sleep Lap 1 คืน มีการติดเครื่องมือต่างๆ เพื่อตรวจจับสัญญาณจากร่างกายหลายๆ ส่วนที่เกี่ยวข้องกับการนอนหลับอย่างละเอียด เช่น

ตรวจวัดสัญญาณคลื่นไฟฟ้าสมอง
ติดเซ็นเซอร์วัดลมหายใจเข้าออก
ติดไมโครโฟนเพื่อวัดระดับเสียงกรน
ตรวจวัดระดับออกซิเจน
ตรวจจับคลื่นไฟฟ้าหัวใจ
ตรวจจับสัญญาณการขยายตัวของปอดและท้อง

การทำ Sleep Test นี้ จะทำให้ทราบถึงความรุนแรงของการกรน จำนวนครั้งและระยะเวลาของการเกิดภาวะหยุดหายใจขณะหลับ เมื่อได้ผลการตรวจแล้ว แพทย์จะทำการประเมินและกำหนดแนวทางการรักษาที่เฉพาะเจาะจงเป็นรายบุคคล เช่น กรณีที่ทางเดินหายใจตีบแคบอาจใช้เครื่องช่วยขยายทางเดินหายใจ กรณีผู้ป่วยมีน้ำหนักตัวมากอาจจะต้องลดน้ำหนักร่วมด้วย หรือกรณีที่ช่องทางเดินหายใจหย่อนอาจทำการรักษาด้วยเทคนิคกระตุ้นกล้ามเนื้อ หรือแม้กระทั่งต้องผ่าตัดในกรณีที่มีสาเหตุหลักจากโครงสร้างทางเดินหายใจส่วนใดส่วนหนึ่งเป็นสาเหตุของการกรนและการหยุดหายใจขณะหลับก็ได้เช่นกัน ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับความรุนแรงของอาการและความเห็นชอบของผู้เข้ารับการรักษานั่นเอง

อาการเตือนแบบไหน ที่ควรไปทำ Sleeping Test

ตื่นตอนเช้ามารู้สึกไม่สดชื่น อ่อนเพลียเหมือนนอนไม่พอ ทั้งๆ ที่ก็นอนมาหลายชั่วโมง
รู้สึกง่วงนอนในตอนกลางวัน ระหว่างทำงาน ระหว่างเรียน ขณะประชุมหรือขับรถจนเป็นอุปสรรคต่อการใช้ชีวิต
อายุยังไม่มากแต่มีความความดันโลหิตสูงแบบหาสาเหตุไม่พบ หรือผู้ที่มีความดันโลหิตสูงอยู่แล้วแต่การรักษาไม่ค่อยได้ผลหรือควบคุมยาก
ความจำสั้น ไม่มีสมาธิ หงุดหงิดง่าย การตัดสินใจไม่ดี ขาดประสิทธิภาพในเรื่องที่ต้องใช้สมอง

ดังนั้น หากท่านเริ่มมีอาการที่น่าสงสัยว่าตนเองอาจมีภาวะการนอนกรนที่ผิดปกติ หรือเข้าข่ายมีภาวะหยุดหายใจขณะหลับ ก็สามารถเข้ามาปรึกษาแพทย์และรับการทดสอบการนอนกรนและภาวะหยุดหายใจขณะหลับ เพื่อค้นหาสาเหตุและความรุนแรงของอาการ และทำการรักษาก่อนที่จะสายเกินไปจนกลายเป็นโรคเรื้อรังต่างๆ หรือถ้าโรคร้ายอาจรุนแรงจนกระทั่งหยุดหายใจและเสียชีวิตไปอย่างไม่รู้ตัวขณะหลับก็เป็นได้

นอนกรน ไม่ใช่แค่น่ารำคาญ แต่เสี่ยงโรค