ถึงแม้คำว่า “เด็กติดเกมส์” จะเป็นคำที่เราใช้เรียกเด็กทุกคนที่ชื่นชอบและหลงใหลในความสนุกของเกมส์ แต่รู้ไหมว่าในเชิงของทางการแพทย์นั้นต่างออกไป หรือจะนิยามได้ว่า…การติดทางใจเป็นเพียงแค่ “ความชอบ” ในขณะที่การติดทางกาย นั่นถึงจะเป็นอาการเสพติดโดยแท้จริง!
ระดับไหนถึงเรียกว่า “ติด”
ระดับที่ 1 : เพราะเกมส์คือการรีแลกซ์
กิจกรรมผ่อนคลายสมองที่ช่วยกระตุ้นฮอร์โมนแห่งความสุขให้หลั่งออกมา ไม่ว่าวัยไหนก็ไม่อาจปฏิเสธความต้องการนี้ได้ แต่หากคุณสามารถควบคุมขอบเขตให้อยู่บนความพอดี ก็เท่ากับว่า…คุณ “แค่ชอบ” แต่ยังไม่ถึงระดับที่ขาดไม่ได้
ระดับที่ 2 : เริ่มยากต่อการควบคุม
เริ่มต้นครั้งแรกแล้วสุขใจ…ครั้งต่อๆ ไปก็เริ่มพรั่งพรูตามมา แม้ว่าจะตั้งเป้าไว้ในใจแล้วว่า…วันนี้ฉันจะไม่เล่นเกมส์ แต่เพราะความชอบที่เริ่มซึมซาบเข้าเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันจนแปรเปลี่ยนเป็นความเคยชิน ทำให้ไม่อาจอดใจได้
ระดับที่ 3 : ขาดเกมส์..เหมือนขาดใจ!
หากลูกของคุณเสพติดการเล่นเกมส์ในระดับ…ไม่ยอมกิน ไม่ยอมนอน มีพฤติกรรมต่อต้านรุนแรงเมื่อถูกสั่งห้าม นี่คือสัญญาณชี้ชัดแล้วว่า…ถึงเวลาที่พ่อแม่ต้องรีบยื่นมือเข้ามาแก้ไขในทันที
“อาการติดเกมส์” ถือว่าเป็นโรคชนิดหนึ่ง
เมื่อตรวจเช็คพฤติกรรมแล้วพบว่าลูกของคุณเข้าข่าย “เด็กติดเกมส์” ให้รีบทำการรักษาแบบเร่งด่วน เพราะการเสพติดเกมส์เทียบเท่ากับการเสพติดสารต่างๆ หากแต่ ไม่ใช่การรักษาด้วยยา…แค่ต้องปรับเปลี่ยนความคิดและพฤติกรรมของลูกตลอดจนตัวพ่อแม่เอง
ปรับสักนิด…พิชิต “อาการติดเกมส์”
จับมือกัน…เดินทางสายกลาง
พ่อแม่บางคนชอบบังคับ…ในขณะที่พ่อแม่บางคนตามใจลูกจนเกินไป การให้ลูกเล่นเกมส์บนขอบเขตความพอดี จึงถือว่าเป็นจุดกึ่งกลางที่ดีต่อใจกับทั้งสองฝ่าย แต่หากลูกของคุณเสพติด! จนไม่ยอมหยุดเล่นเกมส์..พ่อแม่เองก็ต้องเด็ดขาดให้มากว่าที่ผ่านมา
ชื่นชมลูก…ในสิ่งที่เขาทำได้ดี
ในขณะที่เราพยายามจำกัดลูกไม่ให้อยู่กับการเล่มเกมส์ ก็ควรพาลูกไปทำกิจกรรมอื่นเพื่อดึงความสนใจด้วย และจะยิ่งได้ผลเข้าไปอีก หากเราพยายามชื่นชมในสิ่งอื่นๆ ว่าเขาทำได้ดี เช่น ชมลูกเมื่อลูกเล่นดนตรีได้เพราะขึ้น เก่งขึ้น หรือให้รางวัลลูกเมื่อแข่งกีฬาชนะ เพราะคำชื่นชมจากคุณเพียงไม่กี่คำ…มีส่วนทำให้เขารู้สึกรักในกิจกรรมนั้นๆ จนลืมเกมส์ที่เคยเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวได้แบบไม่รู้ตัว
