อาการสั่น จากพาร์กินสัน อันตรายหรือไม่?

&ldquo;พาร์กินสัน&rdquo; เป็นอีกหนึ่งโรคที่พบได้บ่อยในผู้สูงอายุ ที่มักจะแสดงอาการเด่นชัดด้วยอาการ &ldquo;สั่น&rdquo; ทำให้ถูกเรียกตามความคุ้นเคยของคนไทยว่า &ldquo;โรคสันนิบาตลูกนก&rdquo; เป็นโรคที่เกิดจากเสื่อมของเซลล์ประสาทบริเวณก้านสมอง ทำให้การผลิตสารโดพามีน (Dopamine) ที่เป็นส่วนสำคัญในการควบคุมระบบการเคลื่อนไหว โดยเฉพาะระบบกล้ามเนื้อลดลง จึงส่งผลให้เกิดอาการสั่น เกร็ง ของกล้ามเนื้อ มักพบในผู้ที่มีอายุ 50 ปีขึ้นไป และเป็นหนึ่งในโรคที่สามารถส่งต่อทางพันธุกรรมได้
ไม่ใช่แค่สั่น แต่พาร์กินสันยังทำให้&hellip; การขาดโดพามีนยังส่งผลให้ การเคลื่อนไหวของร่างกายทำได้ไม่เต็มประสิทธิภาพ ระบบการรับรู้ทำงานได้น้อยลง ผู้ที่เป็นโรคพาร์กินสัน จึงอาจมีอาการรับกลิ่นได้น้อยลง ทรงตัวไม่ดี เคลื่อนไหวช้า เคลื่อนไหวลำบาก หลังโก่งโค้งงอ และโดพามีนยังมีส่วนสำคัญในการควบคุมอารมณ์ ผู้ป่วยพาร์กินสันจึงอาจมีภาวะซึมเศร้า นอนไม่หลับ วิตกกังวล หรือร้องตะโกนขยับแขนขาอย่างรุนแรงในขณะหลับร่วมด้วย&nbsp;
โดยอาการของพาร์กินสันจะแบ่งออกเป็น 5 ระยะ คือ
ระยะที่ 1 มีอาการสั่นเมื่อหยุดพัก หรือไม่มีการใช้งานอวัยวะ ข้างใดข้างหนึ่ง โดยจะเริ่มมีอาการปวดกล้ามเนื้อร่วมด้วย
ระยะที่ 2 อาการสั่นเริ่มลุกลามไปยังอวัยวะอีกข้างหนึ่ง เริ่มเคลื่อนไหวไม่สะดวก หลังงอหรือเดินตัวโก่งไปข้างหน้า&nbsp;
ระยะที่ 3 เริ่มทรงตัวและลุกยืนจะลำบาก เสี่ยงต่อการพลัดตกหกล้มได้ง่าย
ระยะที่ 4 อาการสั่นลดลง แต่กล้ามเนื้อจะมีอาการเเข็งเกร็ง เริ่มทานอาการลำบาก และเคลื่อนไหวได้ช้ากว่าเดิม&nbsp;
ระยะที่ 5 กล้ามเนื้อเเข็งเกร็งมากขึ้นจนไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ เคลื่อนไหวร่างกายไม่ได้ มือเท้าหงิกงอ ควบคุมการกลืนไม่ได้ทำให้ไม่สามารถรับประทานอาหารได้ ทำให้เสี่ยงต่อภาวะแทรกซ้อน
แยกให้ชัด! สั่นแบบนี้ พาร์กินสันแท้ หรือเทียม ไม่ใช่แค่พาร์กินสัน แต่อาการสั่นยังสามารถเกิดขึ้นได้แบบไม่ทราบสาเหตุ อาจด้วยพันธุกรรม รวมไปถึงเกิดจากโรคทางสมอง ไทรอยด์เป็นพิษ ภาวะติดเชื้อ และการใช้ยาบางชนิด เช่น ยากันชัก ยาต้านเศร้า ยาขยายหลอดลม ฉะนั้นหากเริ่มมีอาการสั่นอย่ามัวชะล่าใจ ควรตรวจให้ชัดว่าอาการสั่นที่เป็นอยู่นี้ คือ &ldquo;พาร์กินสันแท้หรือเทียม&rdquo; ด้วยการ CT SCAN หรือ MRI สมอง รวมไปถึงการตรวจแสกนดูการทำงานของสมองส่วนลึก F-DOPA PET Scan ซึ่งจะช่วยให้ทราบถึงความผิดปกติของสารโดพามีนในสมองได้
โรคพาร์กินสัน อันตรายแค่ไหน? ถ้าหากเป็นความอันตรายในแง่ของตัวโรค ก็คงจะไม่อันตรายและน่ากลัวเท่าโรคลุกลามอื่นๆ แต่พาร์กินสันก็เป็นโรคที่ทำให้คุณภาพชีวิตแย่ลง ทั้งในแง่ของร่างกายและจิตใจ ที่สำคัญปัจจุบันยังไม่มีวิธีการรักษาให้หายขาด แต่สามารถประคับประคอง ควบคุมความรุนแรง เพื่อให้คุณภาพชีวิตของผู้ป่วยดีขึ้น
รักษาอย่างไรเพื่อลดความรุนแรง
<ul>
<li>รักษาด้วยยา โดยการใช้ยาเข้าไปเพิ่มการออกฤทธิ์ หรือปรับสมดุลของสารโดพีนในสมอง ซึ่งจะช่วยให้ชะลอและลดความรุนแรงของอาการได้ แต่ไม่สามารถฟื้นฟูเซลล์สมองส่วนเสื่อมไปให้กลับมาเป็นปกติ</li>
<li aria-level="1">รักษาด้วยการออกกำลังกาย รวมไปถึงการทำกายภาพบำบัด เมื่อมียาช่วยปรับสมดุลของสารโดพามีนแล้ว ตัวผู้ป่วยเองก็ควรที่จะ ออกกำลังกายเพื่อฟื้นฟูสมรรถภาพของร่างกาย ควบคู่กันไปด้วย เช่น การเดิน การปั่นจักรยาน การเต้นเป็นจังหวะ รำไทเก๊ก&nbsp;</li>
</ul>
<ul>
<li style="" aria-level="1">รักษาด้วยการผ่าตัดฝังเครื่องกระตุ้นไฟฟ้าในสมองส่วนลึก (Deep Brain Stimulation, DBS) หากมีการใช้ยามาระยะเวลาหนึ่งแล้วอาการไม่ดีขึ้น แพทย์มักพิจารณารักษาด้วยการผ่าตัดใส่ตัวนำกระแสไฟฟ้าเพื่อกระตุ้นสมองในส่วนที่เกี่ยวข้องกับโรคพาร์กินสัน ซึ่งเป็นวิธีที่ได้รับการยอมรับจากองค์การอาหารและยาสหรัฐอเมริกาและยุโรป การผ่าตัดจะช่วยให้การออกฤทธิ์ของยาสม่ำเสมอมากขึ้น อาการยุกยิกลดลง และผู้ป่วยส่วนมากสามารถลดปริมาณยารักษาโรคพาร์กินสันลงได้ มากกว่า 50% แต่ไม่ว่าอย่างไรการผ่าตัดก็เป็นเพียงการควบคุมอาการของโรค ไม่ใช่เป็นวิธีการรักษาที่ทำให้หายขาดจากโรคได้</li>
</ul>

ที่ “สั่น” แบบนี้เพราะพาร์กินสัน หรือโรคอื่นกันแน่ แยกให้ชัดพาร์กินสันแท้และเทียมต่างกันอย่างไร โรคพาร์กินสันอันตรายหรือไม่ รักษาให้หายขาดได้ไหม รักษาอย่างไร ไปหาคำตอบกัน

บริการ

บทความ

เกี่ยวกับเรา

สาขาโรงพยาบาล

อาการสั่น จากพาร์กินสัน อันตรายหรือไม่?

Tel

Email

บริการ

บทความ

เกี่ยวกับเรา

สาขาโรงพยาบาล